Ο Σωτήρης Ρεντζιλάς μετά από ένα σοκαριστικό τροχαίο ατύχημα έμενε στην εντατική νοσηλευόμενος με κώμα για 1,5 μήνα. Παρά τις αντιξοότητες όμως, δεν λύγισε στη μάχη αυτή και κατάφερε να βγει νικητής στον πιο δύσκολο αγώνα της ζωής του, σκορπίζοντας χαρά σε όλη τη ποδοσφαιρική κοινότητα της χώρας.
Σήμερα 5 χρονιά μετά τα προβλήματα και τα βάσανα δεν έχουν τελειώσει, αφού δυστυχώς θα τα κουβαλά για πάντα μαζί του. Στη συνέντευξη από καρδιάς που παραχώρησε στο 3good.gr μας δίνει ένα μάθημα ζωής για το πως μπορεί να βρει κανείς το κουράγιο να συνεχίσει τη ζωή του παρά την αναπηρία.
Να ευχαριστήσουμε και την μητέρα του Σωτήρη Ρεντζιλά, που βοήθησε να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη.
Σωτήρη, έξι χρόνια μετά το ατύχημα έχεις συμφιλιωθεί με το συμβάν;
Έφτασα στα όρια μου για να μπορέσω να αντέξω. Ο πιο δύσκολος αγώνας δεν ήταν μόνο να κρατηθώ στη ζωή από τους γιατρούς, αλλά όλο αυτό που έζησα όταν ξύπνησα μετά από ένα μήνα σε κώμα. Ακόμα και σήμερα ξυπνάω τα βράδια με εφιάλτες. Σε μια στιγμή άλλαξαν όλα στη ζωή μου. Εκεί που φανταζόμουν το μέλλον μου ως ποδοσφαιριστής και το έβλεπα να γίνεται πραγματικότητα, όλα διαλύθηκαν. Δεν είναι μόνο το ατύχημα που έπαθα και δεν θα ξαναπαίξω μπάλα. Έχασα μια ζωή. Ώρες – ώρες νιώθω ότι δεν είμαι 25 χρονών, αλλά 70. Μετά το ατύχημα έχασα όλα τα σχέδια μου. Έχασα την καριέρα μου, έχασα τις σπουδές μου, έχασα τα νεανικά μου χρόνια…. Είναι δύσκολο να βρεις νόημα να συνεχίσεις, αλλά ξέρω πια ότι πρέπει να προσπαθώ. Το οφείλω στους δικούς μου. Πλέον ζω στο χωριό με τη μητέρα μου, καθώς χωρίς τη φροντίδα της δυσκολεύομαι να αντέξω.
Θέλεις να μας πεις πως είναι κάποιος να ζει με την κατάθλιψή;
Μετά το ατύχημα πάλεψα και παλεύω με την κατάθλιψη. Για τρία χρόνια δεν βγήκα από το σπίτι μου. Μόνο για να πάω σε γιατρούς έβγαινα και αυτό επειδή με παρακαλούσε η μητέρα μου. Ένιωθα ότι το κεφάλι μου είναι παραμορφωμένο και φοβόμουν να με δουν. Δεν χρησιμοποιούσα ούτε το ίντερνετ και είχα χαθεί με όλους τους φίλους μου. Δεν είχα ζωή και δεν θέλω να πω περισσότερα για αυτό. Η καθημερινότητα μου είχε βυθιστεί σε μια συνεχή μελαγχολία. Δεν είχα όρεξη για οτιδήποτε, ούτε να φάω, ούτε να κοιμηθώ, ούτε να κάνω πράγματα που παλαιότερα μου άρεσαν. Ένιωθα τρομερές ενοχές για την τόση αδυναμία μου. Πολλές φορές μου ‘λεγαν οι δικοί μου «Σήκω, κάνε αυτό, καν’ το για εμάς» και ένιωθα κυριολεκτικά ανήμπορος. Όταν δεν ξέρεις τι είναι η κατάθλιψη νομίζεις ότι αρκεί να το θέλει ο άλλος για να την ξεπεράσει. Δεν είναι όμως στο χέρι σου. Αυτή η αρρώστια σε κάνει να μισείς τον εαυτό σου και χάνεις τον έλεγχο σε όλα. Σε εμένα όμως δεν ήταν μόνο η κατάθλιψη, υπήρχε και κάτι από πίσω.
Τι εννοείς από πίσω;
Μετά το ατύχημα είχα αλλάξει και όλοι πίστευαν στην αρχή ότι ήταν από το σοκ του οργανισμού μου και από τα γεγονότα και την κατάθλιψη. Σιγά σιγά όμως οι γιατροί παρατήρησαν πράγματα σε εμένα που δεν είχαν να κάνουν μόνο με τη ψυχική μου υγεία. Το τραύμα στο κεφάλι μου ήταν πολύ βαρύ και προκάλεσε βαθύτερες βλάβες. Όπως έμαθα αργότερα από γιατρούς, είχα οργανικά προβλήματα στον εγκέφαλο και για αυτό δεν μπορούσα να είμαι ο ίδιος. Πλέον, το μυαλό μου λειτουργεί διαφορετικά. Θέλει περισσότερο χρόνο να σκεφτεί, να καταλάβει πράγματα και να αντιδράσει. Αναγκάστηκα λοιπόν, να με μάθω από την αρχή, να προσπαθήσω να συμφιλιωθώ με όλα όσα έχασα και να προχωρήσω παρακάτω; Ένιωθα κυριολεκτικά ευάλωτος σαν ένα μωρό που μόλις πρωτοήρθε στον κόσμο και το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει είναι ο πόνος.
Σωτήρη, επειδή ξέρω ότι είσαι αγωνιστής, πως τα πολεμάς όλα αυτά;
Αυτό που έμαθα από όλα όσα πέρασα είναι ότι η θέληση για ζωή είναι ανίκητη. Ακόμη και μέσα στην κατάθλιψη, υπήρξε, υπάρχει μια μικρή χαραμάδα φωτός που με τσιγκλίζει «Σωτήρη θα τα καταφέρεις». Έφτασα κοντά στο θάνατο, καταστράφηκε κάθε όνειρο μου. Μου είναι πια πολύ δύσκολο να κάνω και τα πιο απλά πράγματα που είχα για αυτονόητα παλιά, όπως να παρακολουθήσω ακόμα και μια σειρά ή ταινία. Όμως, θα προσπαθήσω να ζήσω. Είναι κάτι που το οφείλω στους δικούς μου ανθρώπους που με στηρίζουν, με αγαπούν και είναι οι μόνοι που μου δίνουν δύναμη. Και θα συνεχίσω να προσπαθώ. Κι αυτό που λέτε ότι είμαι αγωνιστής, δεν ήθελα να είμαι αγωνιστής που παλεύει για τα αυτονόητα…
Σωτήρη, με το ποδόσφαιρο πια έχεις κρατήσει επαφή;
Το ποδόσφαιρο ήταν για μένα η μεγάλη αγάπη της ζωής μου από μικρό παιδί. Είχα όπως όλοι έλεγαν τις δυνατότητες να φτάσω ψηλά. Και έφτασα… Δηλαδή έφτασα στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπια. Είναι σαν να παλεύεις για κάτι τόσα χρόνια, σαν να χτίζεις μέρα με τη μέρα το όνειρό σου και στα ξαφνικά αλλάζουν όλα, μόνος στόχος είναι πια η επιβίωση, το να είσαι ικανός να πιεις μια βόλτα χωρίς άγχος. Δυστυχώς, όσον αφορά το ποδόσφαιρο δεν θα μάθω ποτέ που ήταν τα όρια μου. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να δω ούτε λίγο έναν αγώνα γιατί πονούσα μέσα μου. Τώρα σιγά – σιγά έχω αρχίσει να βλέπω αγώνες στην τηλεόραση όπως μπορώ. Με κάνει να ξεχνάω τα προβλήματα μου και να ξεφεύγω.
Ξέρω ότι ο καημός μου που δεν μπορώ να ξαναπαίξω και όσα έχασα να ζήσω θα με κυνηγά. Το χειρότερο για μένα είναι ότι δεν θα καταφέρω να πραγματοποιήσω όλα όσα πίστευαν οι προπονητές μου μου για μένα και να κάνω μια σπουδαία διεθνή καριέρα. Αυτό που μας έλεγαν ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη, αυτό συνειδητοποίησα. Μια στιγμή αρκεί για να χαθούν όλα.
